۱. دعوت به سرگردانی
سولنیت با زبانی شاعرانه، گم شدن را راهی برای دیدن چیزهایی می‌داند که در مسیر مستقیم از چشم پنهان می‌مانند. او از ما دعوت می‌کند به سرگردانی، به رفتن در مسیرهایی که نقشه‌ای برایشان نداریم. این گم‌شدگی آگاهانه، نوعی تمرین برای زیستن در حال و پذیرش ندانستن است. او با ارجاع به هنر، اسطوره‌ها و زندگی شخصی‌اش، از رهایی در دل ناپیدایی سخن می‌گوید. هر انحرافی از مسیر عادی، فرصتی است برای مواجهه با حقیقتی تازه. سولنیت می‌گوید باید جسارت گم شدن را داشت. زیرا مسیرهای غیرمنتظره، راهی به سوی معنا هستند.

۲. حافظه و سایه‌های آن
در این بخش، سولنیت نشان می‌دهد که خاطرات ما هرگز کامل یا دقیق نیستند. او از «سایه‌های حافظه» حرف می‌زند، بخش‌هایی که فراموش شده‌اند یا به شکلی دیگر بازسازی شده‌اند. گم شدن در گذشته، به همان اندازه مهم است که در جغرافیا. حافظه همچون نقشه‌ای است با جای خالی، مناطق گمشده و خطاهای ترسیمی. او تأکید می‌کند که فهم هویت ما بدون پذیرش این عدم قطعیت ممکن نیست. گم شدن در خاطره، ما را به کشف دوبارهٔ خود می‌رساند. حقیقت، گاه در لابه‌لای فراموشی‌ها نهفته است.

۳. زن، طبیعت، گم‌گشتگی
سولنیت در این فصل، از تجربهٔ زنانهٔ گم شدن سخن می‌گوید. او می‌نویسد که زنان بیشتر با هشدار و ترس از گم شدن تربیت می‌شوند تا با شوق کشف. با این حال، طبیعت و سفر، بستری می‌شوند برای بازیافتن اختیار و معنا. سولنیت از زنانی می‌گوید که پا از مرزها فراتر گذاشتند و در دل ناشناخته‌ها معنایی تازه یافتند. گم‌شدگی، در این معنا، تمرینی برای بازآفرینی خویش است. او به الگوهای فرهنگی و ادبی اشاره می‌کند که گم شدن را امری مردانه می‌دانستند. اما او از گم شدن به عنوان حق انسانی حرف می‌زند.

۴. مکان‌هایی که ما را شکل می‌دهند
سفر در نقشه‌های فیزیکی و درونی در سراسر کتاب به هم تنیده‌اند. سولنیت باور دارد که مکان‌ها فقط جغرافیا نیستند؛ آن‌ها خاطره، احساس و لایه‌ای از هویت‌اند. او از شهرها، دشت‌ها، صحرای نوادا و کوه‌های دوردست می‌نویسد، مکان‌هایی که در آن‌ها تکه‌هایی از خود را یافته یا از دست داده است. هر مکان، بخشی از روایت شخصی ماست. حتی مکان‌هایی که گم شده‌ایم، در ما اثر گذاشته‌اند. این کتاب نوعی ژئوگرافی عاطفی است. نقشه‌ای از خود، در دل جهان.

۵. مرزهای درهم‌شکسته
در این بخش، سولنیت از مرزهایی می‌گوید که در ذهنمان کشیده‌ایم: بین آشنا و غریبه، بین خود و دیگری، بین گذشته و اکنون. او پیشنهاد می‌دهد که با گم شدن، این مرزها را در هم بشکنیم. ابهام، نه دشمن ما، که همراهی خلاق است. او از هنرهایی سخن می‌گوید که بر پایه ابهام بنا شده‌اند. خلاقیت از دل ندانستن زاده می‌شود. ما زمانی زنده‌تر می‌شویم که در مرزها توقف نکنیم. گم شدن، تمرینی است برای آزادی از قطعیت‌ها.

۶. نقشه‌ای که هیچ‌گاه کامل نیست
در نهایت، سولنیت ما را با این اندیشه تنها می‌گذارد: هیچ نقشه‌ای کامل نیست. هیچ راهی دقیقاً از پیش تعیین‌شده نیست. زندگی، مجموعه‌ای از رفتن‌ها، گم شدن‌ها و یافتن‌های موقتی است. ما هر لحظه در حال بازترسیم نقشه‌های خود هستیم. با این نگاه، گم شدن نه ضعف، بلکه قدرت است. کتاب «نقشه‌ای برای گم شدن» می‌خواهد ما را از ترس بیرون آورد. زیرا گاهی، زیباترین کشف‌ها، بیرون از مسیر مشخص شده رخ می‌دهند.